Teorie motywacji

5/5 - (5 głosów)

Przez motywację należy rozumieć w szczególności proces, który wywołuje, ukierunkowuje i podtrzymuje określone zachowania ludzi spośród innych, alternatywnych form zachowania, w celu osiągnięcia określonych celów. Skuteczność motywowania warunkuje trafny dobór zasad, narzędzi i czynników motywacyjnych. Z kolei wybór ten uzależniony jest od wykorzystania wiedzy zawartej w modelach i teoriach motywacji. Teorie te można katalogować według różnych kryteriów podziału. Jedną z bardziej klarownych klasyfikacji teorii motywacyjnych przedstawili J. L. Gray i F. A. Stark. Ci dwaj naukowcy wyróżnili dwa podstawowe rodzaje owych teorii:

  1. teorie uniwersalistyczne – mają zastosowanie do większych zbiorowości ludz­kich, np. teoria hierarchii potrzeb Masłowa z modyfikacjami wprowadzonymi przez Hamptona i Alderfera, dwuczynnikowa teoria Herzberga, dychotomiczna koncepcja hierarchii potrzeb Webera, teoria potrzeby uzyskiwania osiągnięć McClellanda,
  2. teorie indywidualistyczne – uwzględniają różnice indywidualne między ludźmi: teoria oczekiwanej wartości Yrooma wraz z jej modyfikacją przez Portera-Lawlera, teoria sprawiedliwego nagradzania Adamsa, teoria warunkowania instrumen­talnego Skinnera.

Inną, często podawaną klasyfikacją tych teorii jest podział na:

TEORIE TREŚCI W UJĘCIU TRADYCYJNYM

TEORIE TREŚCI W UJĘCIU PRZEDMIOTOWYM, w tym:

Teorie treści

Teoria potrzeb Maslowa stanowiła źródło inspiracji dla wielu innych autorów. Maslow budując swoją teorię potrzeb inspirował się na osiągnięciach szkoły stosunków społecznych Eltona Mayo. Postawił on hipotezę, że człowiek w swoim działaniu dąży do zaspokojenia zespołu potrzeb, zaś potrzeby te tworzą logiczną hierarchię, którą można przedstawić następująco (w kolejności od potrzeb podstawowych do złożonych):

  1. Potrzeby fizjologiczne (pragnienie, głód, posiłek).
  2. Potrzeby bezpieczeństwa.
  3. Potrzeby społeczne (przyjaźń, miłość).
  4. Potrzeby szacunku.
  5. Potrzeby samorealizacji.

 Teoria Herzberga- W teorii tej wyróżnić można dwie grupy czynników motywacji: czynniki zewnętrzne oraz czynniki wewnętrzne.

Teoria Alderfera- pod pojęciem motywacji należy rozumieć tu pragnienie zaspokojenia potrzeb sklasyfikowanych w następujących grupach

Teoria X i Y McGregora- McGregor przedstawił w swojej teorii X i Y przeciwstawne poglądy na temat natury ludzkiej. W teorii X przedstawia człowieka jako niechętnego do pracy, z natury leniwego, którego można motywować jedynie płacą. Natomiast w teorii Y pokazuje człowieka jako nie stroniącego od pracy, a nawet widzącego w niej potencjalnego sposobu własnego rozwoju.

Teorie osiągnięć– zakładały, że potrzeby osiągnięć nie dziedziczy się, lecz wynika ona raczej z doświadczenia zdobytego w trakcie dzieciństwa. W celu stymulowania tej potrzeby należy dawać pracownikom duży zakres swobody działania pamiętając przy tym, że za osiągnięcie ustalonych celów należy wynagradzać.

Teorie procesu

Teoria oczekiwań– poprzez motywację do pracy rozumie się w tym przypadku funkcję pożądanych rezultatów działania oraz oczekiwania, że rezultaty te zostaną przez jednostkę osiągnięte, przy czym motywacja odnosi się do określonego poziomu intensywności, co oznacza, że motywacja jest funkcją subiektywnej wartości każdego poziomu wykonania oraz subiektywnego prawdopodobieństwa, że dany poziom intensywności będzie prowadził do tego poziomu wykonania.

Teoria sprawiedliwości– Jako hipotezę tej teorii przyjmuje się założenie, że człowiek powinien otrzymywać sprawiedliwe wynagrodzenie za włożoną pracę.

TEORIA WZMOCNIENIA- oparta jest na koncepcji behawiorystycznej człowieka, która podkreśla zachowanie człowieka jako funkcję instynktu. Według tej koncepcji człowiek działa według instynktu oraz steruje swoim zachowaniem w taki sposób, aby pozwalał zaspokoić jego potrzeby.

Struktury organizacyjne współczesnej organizacji

5/5 - (2 głosów)

Struktura organizacji to wzór relacji pomiędzy pozycjami i członkami w danej organizacji. Rozróżniamy następujące typy struktur:

Struktura funkcjonalna– jest rozwiązaniem opartym na funkcjonalnym podejściu do strukturyzacji. W tym rozwiązaniu członkowie organizacji są grupowani w wydziałach funkcjonalnych, takich jak wydział marketingu czy produkcji. Do sprawnego funkcjonowania organizacji niezbędny jest znaczny stopień koordynacji pomiędzy poszczególnymi wydziałami. Integracja i koordynacja najczęściej są obowiązkiem dyrektora naczelnego. W organizacji o tej strukturze z obszarów funkcjonalnych nie może istnieć bez powiązań z innymi. Ogólnie rzecz biorąc, podejście to ma te same podstawowe wady i zalety co strukturyzacja według funkcji. Struktura tego typu jest powszechnie wykorzystywana w organizacjach małych, gdzie jeden dyrektor naczelny bez specjalnej trudności może nadzorować i koordynować całą organizację. W miarę wzrostu organizacji dyrektorowi naczelnemu coraz trudniej przychodzi kierowanie wszystkimi obszarami funkcjonalnymi.

Struktura konglomeratowa– jest wykorzystywana przez organizację składającą się z szeregu nie powiązanych ze sobą jednostek. Jest zasadniczo spółką holdingową, która powstała w wyniku niezależnej dywersyfikacji. Podejście to jest oparte w sposób luźny na grupowaniu stanowisk pracy według wyrobu. Każda jednostka kierowana jest przez dyrektora generalnego odpowiadającego za jej zyski lub straty, a każdy taki dyrektor działa niezależnie od pozostałych.

Struktura wielobranżowa– w strukturze wielobranżowej, która staje się coraz bardziej popularna, również wykorzystuje się podział według wyrobu, jednakże samodzielne jednostki są tu jednak ze sobą powiązane. Tak więc struktura wielobranżowa albo oparta jest na licznych samodzielnych jednostkach organizacyjnych w powiązanych ze sobą obszarach w ramach szerszej organizacji. Struktura taka powstaje w wyniku dywersyfikacji pokrewnej. Pewne dziedziny są zdecentralizowane na szczeblu jednostki, inne natomiast scentralizowane na poziomie przedsiębiorstwa.

Struktura macierzowa– jest kolejnym rozpowszechnionym podejściem do projektu organizacji, opartym na nakładających się dwóch kryteriach. Podstawą macierzy jest zestaw wydziałów funkcjonalnych. Następnie na wydziały funkcjonalne nakłada się zestaw grup wyodrębnionych według wyrobu albo wydziałów tymczasowych. Pracownicy są w ramach struktury macierzowej jednocześnie członkami wydziału funkcjonalnego (np. technicznego) i zespołu projektu. Na najwyższym szczeblu organizacji mamy jednostki funkcjonalne, na których czele stoją wicedyrektorzy ds. techniki, produkcji, finansów i marketingu. Każdy z tych menedżerów ma kilku podwładnych. Z boku schematu organizacyjnego mamy szereg stanowisk określonych mianem kierownika projektu. Każdy z nich stoi na czele grupy projektu złożonej z przedstawicieli pracowników wydziałów funkcjonalnych.

Pojęcie i składniki analizy SWOT

5/5 - (2 głosów)

Analiza SWOT to jedna z podstawowych technik analitycznych, stosowana najczęściej do analizy wewnętrznego i zewnętrznego środowiska danego przedsiębiorstwa (także przedsięwzięcia), której wynik jest bazą planowania strategicznego.

Składa się z analizy czterech obszarów:

  1. Strengths – silne strony,
  2. Weaknesses – słabe strony,
  3. Opportunities – szanse, możliwości,
  4. Threats – zagrożenia.

Analiza otoczenia wyznacza ramy dla działania przedsiębiorstwa. Analiza ta może być prowadzona w rożnych płaszczyznach: po­litycznej, technicznej (technologicznej), ekonomicznej, psychosocjologicznej, ekologicznej (fizycznej, biologicznej). Jako elementy otoczenia trzeba brać: władzę państwową, instytucje administracji terenowej, konkurentów, dostawców, odbiorców, rynek, czy też opinię publiczną. Można także sporządzić listę szans i zagrożeń, jakie stwarzają rożne (najważniejsze) elementy tego otoczenia i próbować określić przyszłą ich ewolucję.

Obowiązkowo jednak należy przeanalizować następujące zagadnienia:

  1. jak kształtowało się w ostatnich latach otoczenie, a zwłaszcza rynki zbytu, dlaczego niektóre rynki się skurczyły, a inne wzrosły i jakie czynniki na to wpłynęły;
  2. jak zachowywało się przedsiębiorstwo w tym otoczeniu i jakie były rzeczywiste powody jego sukcesów bądź niepowodzeń w poszczególnych rodzajach działalności;
  3. jak zachowywali się konkurenci, jakie mieli osiągnięcia (udział w rynku, nowości produktowe, rentowność itp.) i jakie czynniki wpłynęły na sukces jednych, a niepowodzenie innych;
  4. jakie czynniki wpływające na rozmiary rynków działały stale, które z czynników będą dominować i jaki jest stopień prawdopodobieństwa tych przewidywań;
  5. jaka będzie prawdopodobna strategia konkurentów i jak będzie ona wpływać na popyt na wyroby i usługi przedsiębiorstwa oraz na ceny;
  6. jakich zasadniczych zmian należy się spodziewać w przyszłości i które z nich będą miały ważny wpływ na działalność przedsiębiorstwa.

Po analizie otoczenia należy dokonać analizy własnego potencjału (technicznego, kadrowego, zdolności innowacyjnych, aktywności, kreatywności wobec otoczenia itp.), ze szczególnym uwzględnieniem mocnych stron, czyli tzw. czynników sukcesu (np. wysoka jakość, elastyczność, wrażliwość na otoczenie, operatywność kierownictwa, kultura obsługi).

W ramach tej analizy należy ocenić w szczególności:

  1. jaki jest potencjał przedsiębiorstwa wykorzystany, a jaki jest możliwy do wykorzystania, jakie są jego silne i słabe strony oraz tendencje rozwoju;
  2. jakie są źródła dotychczasowych jego sukcesów i jaka jest zdolność do konkurencji (udział w rynku, infrastruktura marketingu, potencjał konstrukcyjny, zdolności produkcyjne, potencjał innowacyjny, sprawność zarządzania itp.);
  3. czy przedsiębiorstwo będzie zdolne do osiągnięcia założonych celów przy wykorzystaniu posiadanych zasobów i jakie zasoby będą potrzebne (zaopatrzenie materiałowe, środki finansowe, inwestycje, potrzeby kadrowe, kanały dystrybucji, powiązania logistyczne itp.);
  4. jakie trzeba będzie wprowadzić zmiany w działalności i strukturze przedsiębiorstwa i czy są możliwe kierunki tych zmian, np. w marketingu, produkcji, redukcji kosztów, optymalizacji wielkości zakładów, strukturze organizacyjnej, komunikacji, motywacji pracowników, sposobach finansowania, zakresach kooperacji, wydatkowaniu środków inwestycyjnych.

Dzięki tak przeprowadzonej analizie (analiza SWOT) firma uzyskuje niezbędną wiedzę o swoich mocnych i słabych stronach oraz o zagrożeniach i szansach działania w otoczeniu.

Zarządzanie przez cele

5/5 - (6 głosów)

Metodę zarządzania przez cele opracował P. F. Drucker w latach pięćdziesiątych a następnie twórczo rozwinął J. W. Humble. Mimo upływu wielu lat jest ona nadal stosowana i intensywnie rozwijana.

W Polsce początki zainteresowania nią można datować od 1968 r. kiedy to nieudanie próbowano wdrożyć ją w Zakładach Mechanicznych URSUS oraz, ocenianych jako udane, wdrożeniach w Stoczni im. Ko­muny Paryskiej w Gdyni, Zakładach Wytwórczych Urządzeń Sygnalizacyjnych w Katowicach oraz w Bydgoskiej Fabryce Kabli. Znaczące są też pozytywne doświadczenia wrocławskich przedsiębiorstw takich jak WROZAMET oraz Wytwórnia Pomp Hydraulicznych Kombinatu PZL-Hydral uzyskane głównie w latach 1973-1980.

Istota tej metody zarządzania sprowadza się według P. F. Druckera do przedstawienia sposobów zapobieżenia pewnej nieprawidłowości w realizacji funkcji zarządzania, którą określa on jako ustalenie celów i środków działania dotyczących działalności podstawowej. Ten niepra­widłowy stan rzeczy może wynikać z rozmaitych przyczyn np. braku umiejętności formułowania celów, błędnego określenia celów, złego zbilansowania środków przewidzianych na ich realizację itp.

Określenie na podstawie diagnozy zasadniczej przyczyny i zakresu występowania omawianej dysfunkcji zarządzania pozwala zwykle na obmyślenie odpowiednich środków zaradczych.

W przypadku, gdy środki te będą stanowić zwartą całość pozwalają-i ca na identyfikację kryteriów wyboru i doboru odpowiednich metod] i technik organizatorskich, socjologicznych, ekonomicznych itp., a także określenia sposobów komunikowania się oraz stworzenia sprawnych struktur organizacyjnych, możemy mówić o wypracowaniu koncepcji zarządzania przez cele dostosowanej do warunków danego przedsiębiorstwa. Jest to warunek „sine qua non” pomyślnego stosowania metody ZPC.

Jeżeli kadra przedsiębiorstwa nie ma wystarczających umiejętności! formułowania celów, może skorzystać z szkoleń prowadzonych przez konsultantów zewnętrznych. Prakseologiczna zasada minimalizacji interwencji może tu być bardzo przydatna.

Warto także podkreślić, że koncepcja zarządzania przez cele bezpośrednio nawiązuje do powszechnie znanej teorii Y sformułowanej! przez Mc Gregora, zgodnie z którą człowiek po zaspokojeniu swoich potrzeb fizjologicznych i bytowych w coraz większym stopniu odczuwa potrzebę władzy, odpowiedzialności oraz możliwości samorealizacji. Dlatego ludzie nie są z natury leniwi i szukają zaspokojenia swoich ambicji przez pracę. Powinnością mądrego i odpowiedzialnego kierownictwa jest wykorzystanie tego potencjału, co w efekcie powoduje wyzwolenie u pracowników zasobów inwencji i samodzielności przekładających się w końcowym efekcie na sukces przedsiębiorstwa.