System wartości w zarządzaniu strategicznym

5/5 - (2 głosów)

Podejście strategiczne w zarządzaniu organizacjami to sposób rozumienia analizy rzeczywistości charakterystyczny dla orientacji globalnej. Oznacza to, że zarządzanie opiera się na systemie następujących wartości[1]:

–        otwartość systemów, polega między innymi na tym, że punktem odniesienia do  organizowania działalności przedsiębiorstwa i jego oceny jest świat, a nie tylko dany kraj. Dotyczy to asymilacji przodujących doświadczeń światowych w dziedzinie techniki, technologii, rozwiązań organizacyjnych, a także ujawnienie własnych doświadczeń na użytek innych, otwartość ludzi na ludzi, otwartość samego siebie na innych, itp.

–        kompleksowość widzenia i rozwiązywania spraw, problemów, zgodnie z poglądem  Arystotelesa, który uważał, że świat nie jest pewną sumą składających się nań części. Oznacza to istotne pomniejszenie znaczenia kartezjańskiej filozofii rozkładania i oglądu świata organizacji poprzez każdą część (funkcję) osobno.

–        pryzmat przyszłości, czyli preferowanie perspektywy jutra kosztem dnia dzisiejszego, widzenie i rozwiązywanie problemów w kontekście budowania przyszłości organizacji; a nie na przykład rozwiązywania tylko bieżących problemów.

–        kreatywność ukierunkowania na rozwój i postęp organizacji. Oznacza to preferowanie nowego w miejsce dotychczasowych zadań, struktur, procedur, postawienie na ludzi chcących tworzyć nowe jakości społeczne i gospodarcze.

–        nastawienie na wyniki powiększające bogactwo organizacji.

–        współdziałanie, rozumiane jako podstawa i umiejętność współpracy z innymi.

Te wartości tworzą coś na kształt infrastruktury zarządzania strategicznego, stanowią podłoże do formułowania zasad zarządzania organizacjami, w tym przedsiębiorstwami. Odzwierciedlają zarazem kierunki poszukiwań oraz formułowanych rekomendacji w ramach podejścia strategicznego[2].

[1] J. Kekin, Zarządzanie przedsiębiorstwem, Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej, Częstochowa 1993, s. 54

[2] B. Wawrzyniak, Polityka strategiczna przedsiębiorstwa, Warszawa 1989

Istota zarządzania strategicznego

5/5 - (2 głosów)

Zarządzanie strategiczne to kierowanie rozwojem organizacji nastawione na wykorzystanie szans i unika­nie zagrożeń pojawiających się w jej otoczeniu. Cechą szczególną zarządzania strategicznego jest nie tyle długi ho­ryzont planów, co koncentracja zainteresowania kadry me­nedżerskiej na otoczeniu przedsiębiorstwa, na stałym bada­niu zmian w procesach makroekonomicznych, technologii, prawie, zachowaniu się konsumentów, konkurentów i do­stawców.[1]

Menedżer myślący strategicznie jest otwarty na infor­macje z otoczenia i bez uprzedzeń podchodzi do nowych zjawisk i sytuacji. Wie, że wszystko może się zdarzyć i do każdej sytuacji zewnętrznej przedsiębiorstwo musi się do­stosować, jeśli nie może jej zmienić. Menedżer strategiczny akceptuje fakt zmienności i nieprzewidywalności otoczenia. W sytuacji, w jakiej funkcjonują współcześnie przedsiębior­stwa, gdzie z dnia na dzień zmienia się sytuacja polityczna, pojawiają się nowe technologie, a mody nie trwają nawet se­zonu, układanie jednego planu strategicznego opartego na jednej wizji przyszłości byłoby logicznym błędem. Planowa­nie strategiczne zakłada budowanie wielu wersji planów strategicznych dla różnych scenariuszy przyszłości.

Strateg, czyli menedżer myślący i zarządzający strate­gicznie, to człowiek koncentrujący się na zasadach działa­nia, tworzący wizje przyszłych stanów otoczenia i szukający najlepszych pomysłów na przeżycie i rozwój firmy. Dopraco­wanie szczegółów tych planów pozostawia komórkom szta­bowym, nie dążąc do ich uszczegółowiania i formalizacji.

Stwierdzenie, iż zarządzanie strategiczne ukształtowało się w wyniku ewolucji procesu zarządzania organizacjami potwierdzają dwie koncepcje. Pierwsza z nich, która została opracowana przez F.W. Glucka. S.P. Kaufmana i A.S. Wallecka wskazuje na powstanie zarządzania strategicznego w wyniku sekwencyjnego wzbogacania procesu planowania. Twórcy tej teorii badając rozwój zarządzania strategicznego w 120 przedsiębiorstwach stwierdzili, że ukształtowało się ono w wyniku sekwencyjnego wzbogacania procesu planowania w miarę ewolucji przedsiębiorstwa i jego otoczenia. Drugi pogląd na rozwój podejścia strategicznego w zarządzaniu przedstawił H. Hinterhuber.[2]

[1] M. Romanowska, Strategie rozwoju i konkurencji, CIM, Warszawa 2000, s. 5

[2] II. Hinterhuber, Strategische Unternehmungsfuhrung, Berlin-New York 1989. s. 24